Jan De Cock is ziekenhuispastor in Antwerpen. Hij engageerde zich wereldwijd voor gevangenen en liet zich zelfs opsluiten om het leven van ‘binnenuit’ te voelen. Hij schreef hierover al eerder Hotel Prison en De kelders van Congo. In Doodgelukkig leven neemt de auteur de lezer mee langs het bed van patiënten in Antwerpse Ziekenhuizen. Hij vertelt verhalen van Belgen en buitenlanders uit allerlei verschillende culturen, van mannen, vrouwen, kinderen, jong en oud. Verhalen van patiënten op cardiologie, gynaecologie, tropische ziekten, neonatologie, noem maar op. Maar ook verhalen van artsen, verplegers en ander ziekenhuispersoneel. Verhalen die vaak grappig zijn en de lezer doen gniffelen, maar soms ook feiten die realiteit zijn en bloedserieus. Verhalen van romances ontstaan op de ouderen-afdeling, van Mevrouw Brico Mol bij het forensisch lab.
De verhalen zijn nooit triest of bitter. Je vond in dit boek grappige anekdotes zoals bijvoorbeeld dat van een dokter die een thermometer achter zijn oor heeft en zich afvraagt waar hij dan zijn pen gelaten heeft. De rode draad doorheen het boek is Chris, een gehuwde jonge man die twee kinderen heeft. Voor Chris luidde de diagnose: kwaadaardig gezwel in de bil. De andere verhalen in het boek zijn kort, fait divers, anekdotes, losse niet samenhangende verhalen. Maar het verhaal van Chris is persoonlijk, geëmotioneerd, het verhaal van een patiënt, maar ook van vader, echtgenoot, vriend, filosoof, pineut, leerling en meester. Het verhaal ook van een spontane warme hartelijke vriendschap tussen hulpverlener en toevallige patiënt en zijn gezin. Een vriendschap ontstaan op de weg naar genezing of de weg naar de laatste reis. Een gezamenlijke zoektocht naar de zin of onzin van het leven en de dood. Een zoektocht naar geloof en een God, maar ook met de vraag naar levensbeëindiging. Een verhaal van steun en toeverlaat, tot na de dood. De Cock schrijft vlot, bondig en met de nodige humor en zelfkritiek. Prettig ziekenhuisboek!
[Brigitte Gevers]

De auteur is ziekenhuispastor in Antwerpen. In dit boek neemt hij ons mee langs de bedden van patiënten in Antwerpse ziekenhuizen. Hij vertelt verhalen van Belgen en buitenlanders, van jong en oud, van patiënten op cardiologie, gynaecologie, tropische ziekten, neonatologie enzovoort. Maar hij vertelt ook verhalen van artsen, verplegers en ander ziekenhuispersoneel. Vaak zijn de verhalen grappig, soms ook bloedserieus. Maar nooit zijn ze triest of bitter. De rode draad doorheen het boek is Chris, jongeman, gehuwd en twee kinderen, diagnose: kwaadaardig gezwel in de bil. Andere verhalen zijn anekdotisch, maar het verhaal van Chris is persoonlijk, geëmotioneerd, het verhaal van een patiënt, maar ook van vader, echtgenoot, vriend, filosoof, pineut, leerling en meester. Het is het verhaal van een spontane warme vriendschap tussen hulpverlener en patiënt, in een gezamenlijke zoektocht naar zin en onzin van het leven en de dood, een zoektocht naar geloof en God. Een verhaal van steun en toeverlaat, tot na de dood. De auteur schrijft vlot, bondig en met de nodige humor en zelfkritiek. Met enkele voetnoten. Klein formaat, gebonden uitvoering, kleine letter.